Adventures – Sabrina en Maarten

Welkom op de blog pagina van Sabrina en Maarten. Hier kan je onze verslagen volgen ivm reizen, hiking, trekking, backpacking, triathlon, duathlon, trail running, MTB, … kortom “onze uitdagingen en avonturen”. Via deze weg kan je onze vooruitgang en verhalen volgen tijdens ons eerstvolgende avontuur, wat ons naar Nepal en Nieuw Zeeland zal brengen. Initieel wordt deze blog aangevuld met enkele reeds, in het verleden, gepubliceerde artikels op andere fora. Further, I’m struggling with a language dilemma. Should we continue writing this blog in Dutch, which is our mother tongue, or switch to English, which will result in a larger target group.

The way to hell is paved, heaven you reach on foot!

Deze oneliner, of iets in die trant, heb ik ooit ergens gehoord, gelezen, … en is me altijd bijgebleven. Eigenlijk weet ik niet meer vanwaar dit komt, wie dit gezegd of geschreven heeft, iemand? En nope, google weet het ook niet (of misschien heeft de auteur teveel gefoefeld met zijn seo tags).

Wie zijn wij

Hiervoor kopieer ik een stuk uit het “stel jezelf voor” forum van het mooie “Hiking Advisor” initiatief, waar gelijkgezinden een forum onveilig maken.

Anno 2002. Ons mams laat mij een artikel lezen uit een of ander wetenschappelijk tijdschrift, de Libelle als ik het mij nog goed herinner. “Maarten, is dat niets voor jullie, zo wandelen over Corsica van Noord naar Zuid deze zomer”? Ik lees het artikel en vind de foto’s wel mooi. “Ah ja, lijkt me wel cool.”

Wat allemaal nodig? Rugzak, slaapmatje, slaapzak, schoenen, eten, een tentje, etc.“We gaan toch niet in van die hutten slapen zeker?” “Sabrina, kijk een actie met iets wat lijkt op rugzakken.” Zij heeft meerdaagse tochten gedaan met een soort van reistas met 2 riemen, waarvan ze enkele jaren later met hartzeer afscheid moet nemen, na het begeven van de ritssluiting. “Zou ik niet met veiligheidsspelden …?”

Voor deze voorstelling van mezelf en Sabrina ben ik even in een archief van, met pen geschreven, reisverslagen gedoken. Ik citeer enkele stukken van onze allereerste dag op de GR20.

“Deze dag was een hel. We waren in totaal 11u onderweg. Rugzakken waren veel te zwaar en we hadden veel te weinig water bij.” … “Het was echt afzien.” … “We waren totaal uitgeput.” … “We waren beiden doodop.” … “We lagen plat in de kant op een hoop stenen. We konden geen motivatie meer vinden om nog door te lopen.” … “Deze dag hebben we een paar keer gezegd dat we gingen stoppen na die etappe, dat we het gewoon niet aan konden, dat we 3 weken vakantie gingen nemen, ergens aan de kust. Zon, zee, water, lekker eten, drinken, dat zagen we ineens wel zitten. Geen stap zouden we nog verzetten, het is gewoon te zwaar voor ons, punt uit.”

Na een nachtje slapen toch doorgezet, een onvergetelijke reis gemaakt, en sindsdien tot op heden, anno 2013, bijna niets anders meer gedaan tijdens onze vakanties.