Bolivia – Sabrina (LGP), Tine, Tom, Maarten (LGP) – “12 dagen te voet door Andes tot Amazone” met hoofddoelen: Pequeño Alpamayo (5350m) en Huayna Potosi (6088m)
Note: Buiten Huayna Potosi, zijn hoogtes plus minus. Verscheidene geschreven bronnen, zelfs detailkaarten, spreken mekaar tegen betreffende hoogtes van cols en toppen. Zelfs de lokale klimgidsen aldaar vertellen allemaal wat anders.
Titicacameer Isla del Sol: Vijftal dagen acclimatisatie achter de rug op +-3900m, lichte hoofdpijnen, geen honger, slapeloze nachten. Daarna direct 1000m hoger met overnachtingen op +-4800m. Terug meer van datzelfde + 4 keer per nacht uit onze tent om te “pollueren” in de vrieskou. 2h ’s nachts muts op en alweer uit de tent: “Ah hier se, den Tom, schoon hier eh, de maan, de sterren, koud eh … jooo, sloppol”.
De 1ste test: Pico Austria (+- 5200m), een wandeltop
Enkele uren klimmen, de top is in zicht. Sabrien loopt alweer een heel stukje hoger dan de rest. Zij is hiervoor gemaakt. Ze presteert buitenaards wanneer het gaat over het overwinnen van hoogtemeters, zolang het maar naar boven gaat en niet te technisch wordt. Technisch eenvoudige top, maar door de hoogte lijken elke 10 stappen op een spurtje, mijn kuiten staan op ontploffen. We geraken met 3 boven … voor Tine is het nog net wat te veel.
Pequeño Alpamayo (+- 5350m, bronnen vermelden hoogtes van 5300m tot 5460m)
Om 1h ’s nachts worden we gewekt: “Hola Marteen, Sabrina, desayuno”, uitrusting aan, eten, en een dik uur later zijn we vertrokken, het pad verlicht met onze petzl lampjes.
Een uurtje wandelen over rotspaden, dan de gletsjer op. Stijgijzers aan, pickel in de hand, helmpje op. Ondertussen ben ik helemaal wakker: “Hey Sabrien, ik ben wakker, leuk he, wat vind jij ervan?”. “Ik had liever nog in mijn slaapzak gelegen.”…“oei, best nog even met rust laten”. Enkele honderden meters later wachten Sabrien en ik op de andere cordée, om Tom bij ons te hangen. Tine heeft aangegeven dat ze veel trager is. Zo geeft ze ook Tom een betere kans op de top. Dat siert je Tine, dergelijk beslissing nemen is niet eenvoudig. De volgende uurtjes gaat het wandelen zeer vlot, het is nog steeds donker.
We zijn bijna op de Tarija, een top vanwaar we voor het eerst de beroemde topgraat zien van de Pequeño Alpamayo, een prachtige berg. Vanaf hier wordt het moeilijker. Bij het bereiken van de 
Tarija kleurt de hemel oranje, de zon komt eraan, een mooi schouwspel vanop deze hoogte. “Esta bien, still on schedule?”. “Yes, yes, mucho good, mucho time”. Eerst 50 meter dalen over een IIde en IIIdegraad rotsgedeelte. De cordée draait om, de gids loopt steeds bovenaan … ik loop nu eerst. Technische stukken zijn echt mijn ding, fantastisch. Sabrien houdt hier dan weer helemaal niet van, ze begint te verkrampen van de schrik: “dees vinnik dus echt ni plezant eh”. We staan nu aan de voet van de graat. De hellingsgraad stijgt tot 60°. De gids klimt voor om punten van zekering in het ijs aan te brengen. Sabrien volgt als eerste. We stampen de stijgijzers met de voorste punten in het ijs. De pickel rammen we in de knoerharde ijslaag. Er raast een stevige wind over de graat. Het touw tussen Sabrien en Tom staat strak gespannen. Ze wil sneller, dit is niet de plek om te lang te blijven, maar ik hoor Tom zwaar en snel ademen. Hij zit diep, en krijgt geen rust, Sabrien wacht ongeduldig op touwruimte. Tom begint foutjes te maken … ijzers niet goed ingestampt, pickel niet goed, of niet ingeslagen. “My friend, almost there. Use front points, please use points, use axe, use axe”. “Al 6 dagen niet meer gedoucht en in dezelfde outfit rondgelopen, er gaat wat meer nodig zijn dan Axe”. Ik voel me nog super, en kan genieten met volle teugen … of zijn het halve teugen? Omdat de luchtdruk op deze hoogte bijna halveert, bevat hetzelfde volume ingeademde lucht maar liefst de helft minder zuurstof.
Tegen 08h30 smijten we ons op de top … we hebben het gehaald. “You very strong woman, very very strong, mucho good, mucho strong.” De gids dacht dat Sabrien de zwakke schakel zou zijn, ik weet ondertussen wel beter. Diep onder ons bedekt een dik wolkendek de tropische Yungas. Het uitzicht is onbeschrijflijk, dus gaan we niet proberen. We nemen de nodige foto’s, genieten nog even van het uitzicht en vertrekken 5 minuutjes later naar beneden.
De cordée draait zich weer om zodat ik weer eerst loop. Tom wordt nog snel gewisseld met Sabrien, zodat Sabrien in het midden komt en Tom net voor de gids. We vermoeden dat hij Tom beter in het oog wil kunnen houden. Het is nog vroeg, de sneeuw is nog knoerhard. Op het steilste stuk (60°) weet ik het niet goed meer.“Moeten we nog altijd vooruit lopen?” Ik wil me omdraaien zodat ik de ijzerpunten en de pickel kan gebruiken. “Not necessary my friend, not steep, use all points of crampons, always all points, walk with confidence”. Enfin, ik verlies het even volledig, en blijf daar enkele minuten stilstaan. “Go on my friend, go on, walk with confidence”. Man, was ik blij toen we daar voorbij waren.
Ondertussen een pak warmer … er mogen enkele lagen kleding uit. De afdaling is genieten, nu zien we tenminste waar we vannacht gelopen hebben. Tine heeft de top gehaald van de Tarija, en heeft daar besloten om niet verder te gaan. Toch ook een zeer knappe prestatie. Na de gletsjer nog een uurtje marcheren tot aan onze tentjes in basecamp. Sabrien in het spoor van de gids, Tom en mezelf kunnen allang niet meer volgen. Soep, thee, koffie, Snickers, Twix, bekomen van het avontuur in het zonneke, beetje nakletsen, en tegen 15h terug in ons tentje om te slapen.
Huayna Potosi (6088m)
De hut op highcamp (+-5200m) is druk bezet vandaag, 45 man en vrouw trachten morgen de top te bereiken. De wekker van Tom en Tine staat op 12h ’s nachts. Sabrien en ik kunnen uitslapen tot 00h30, vanwege iets sneller. Echt slapen doet hier niemand. Wij slapen nu reeds 8 nachten boven de 4700 meter. De meesten hier aanwezig zijn op 2 dagen tijd gestegen van 3800m naar 5200m … meer dan de helft heeft hoogteziekte. Easy money voor de agencies in La Paz … “Sir, everybody can climb Huayna Potosi … only takes 3 days”. Men gaat hier zeer licht over hoogteziekte, en tracht mensen met kilo’s aspirine en cocabladeren naar boven te brengen.
01h30: Tom en Tine zijn vertrokken, Sabrien en ik volgen 45min later. Er is al een lange rij lampjes te zien op de gletsjer. We zijn nog geen half uur vertrokken of we passeren de eerste personen die hijgend en uitgeteld in de sneeuw liggen, armen en benen wijd open, ademhaling zwaar en snel. We herkennen vluchtig enkele personen, een Duitser, Ier, Israëliet en een Australische … voor hen is het hier al gedaan.
We passeren Tom en Tine en zien dat ze het goed maken. Deze keer is er geen optie om een langere cordée te maken, vanwege te gevaarlijk op het technische gedeelte op de top. Het lot van Tom en Tine blijft verbonden, wat extra druk bezorgt voor Tine. Sabrien gaat weer als een sneltrein. Ik ken haar antwoord al op de vraag: “Rest or continue?”. “Sabrien, als de gids dat nog eens vraagt, dan antwoord je ‘rest’, capiche?”. We passeren alles en iedereen, en sluiten ons na enkele uren aan bij de ‘koplopers’, die een uur voor ons zijn vertrokken. Bij de volgende stop drinken we wat en proberen een bevroren Snickers naar binnen te werken … hehe, ni gemakkelijk. Koud hier, nog altijd donker … 2 minuutjes pauze en we zijn weer vertrokken. Fysiek zit het allemaal nog goed, mentaal begint het te wegen. We stappen al uren, en we zien nog geen kl****. Net voor het meest technische gedeelte stoppen we nogmaals. “How are you”, vraagt de gids. “I’m tired” repliceert Sabrina. Zit slechts in haar kopje … het begint allemaal wat te lang te duren, het is koud, donker, geen enkel idee hoe ver het nog is (buiten “almost there”), het technische stuk komt eraan. Haar ademhaling zit nog perfect … er passeert een man, vastberaden maar zwaar hijgend … “Sabrien, jij bent niet moe, hij daar is moe”.
20 meter recht naar boven via rots en sneeuw, en we zien de top liggen, eindelijk, het is veel dichter bij dan verwacht, en de oranje gloed is weer te zien … het wordt licht. Dit laatste gedeelte is smal en technisch, met links en rechts een val die je niet mag maken … helemaal niet naar de zin van Sabrien … we worden hier ingehaald door een 3-tal cordées, en ietsje later staan we boven om 6h50 op 6088m. “Congratulations, you very very strong woman, mucho good, mucho fast.” Ik ben apetrots op mijn Sabrientje. We zien de zon hier opkomen en krijgen een zicht over de volledige Cordillera Real, met aan de horizon het Titicacameer. We zien toppen liggen tot in Peru en Chili. Hier zitten we toch ruim een 15-tal minuten. Er stroomt meer en meer volk op de top, en we moeten plaats ruimen.
We keren terug via de richel en we zien hier Tom en Tine, fantastisch, ze gaan het halen, zoveel is zeker … zij bereiken de top om 07h30, knap gedaan, en bij deze een dikke pluim voor Tine. “5200m en 5350m is voor pussies, zij gaat meteen voor de 6088m”.
